سیره امام حسین (ع) و ارتباط انسان با خدا
بر اساس تعالیم اسلامی تربیت دینی با محوریت دین اسلام عبارت است از:«شناخت خدا به عنوان ربّ یگانه ی انسان و برگزیدن او به عنوان ربّ خویش و تن دادن به ربوبّیت او و تن زدن از
ربوبیت غیر» (۳، ج۱، ص: ۶۱) بر این اساس تربیت دینی با محوریت ارتباط انسان با خدا شکل می گیرد…
سیره امام حسین (ع) و ارتباط انسان با خدا
و سایر روابط انسانی را در راستای تحقق اهداف تربیت دینی هدایت می کند. اساس این ارتباط شناخت است شناختی که انتخاب و عمل آگاهانه را به همراه خواهد داشت.تعظیم شعائر
الهی و عبادتی که عنصر شناخت و آگاهی جزء لاینفک آن محسوب می شود مبین انتخاب آگاهانه انسان در این ارتباط است. تجلی این شناخت و عبادت آگاهانه در عملکرد انسان، توکل و در
مراتب والاتر تسلیم و رضا در برابر اراده الهی را به همراه خواهد داشت.
سیره امام حسین در جریان واقعه عاشورا الگوی متعالی ارتباط انسان با خداست. بارزترین نمودهای این ارتباط متعالی همان گونه که عنوان شد عبارتند از: تعظیم شعائر الهی، عبادت، توکل و
رضا و تسلیم.
سیره امام حسین (ع) و ارتباط انسان با خدا
۱- تعظیم شعائر الهی
شعائر جمع کلمه شعار است.«کلمه شعار هم خانواده شعور است و در آن درک و فهم نهفته است شعار عبارت است از چیزی که نوعی اعلام وابستگی به یک گروه یا فرقه و جمعیت معین در آن
باشد. احترام به شعائر الهی به منزله بزرگ شمردن شعار های اسلامی است، شعار هایی که از اصول اعتقادی اجتماعی و عبادی اسلام نشات گرفته اند» (۲۶، ص: ۲۰۵). لزوم تعظیم شعائر
اسلامی از جمله اصول مورد تاکید اسلام و از نشانه های تقوا محسوب می شود«وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ»و هر کس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه تقوای
دلهاست. (حج/۳۲)در ذیل تفسیر این آیه تعظیم این گونه تعریف شده است:«حقیقت تعظیم آن است که مقام و موقعیت این شعار را در افکار و اذهان و ظاهر و باطن بالا ببرند و آنچه درخور احترام
و عظمت آنها است به جای آورند.ارتباط این عمل با تقوای دلها نیز روشن است، زیرا علاوه بر اینکه تعظیم جز، عناوین قصدیه است، بسیار می شود که افراد متظاهر یا منافق تظاهر به تعظیم
شعار می کنند، ولی چون از تقوای قلب آنها سرچشمه نمی گیرد بی ارزش است تعظیم و بزرگداشت حقیقی از آن کسانی است که تقوای دل دارند» (۳۰،ج۱۴، ص:۹۷).
سیره امام حسین (ع) و ارتباط انسان با خدا
بزرگداشت شعائر الهی را می توان یکی از مهم ترین فلسفه های وجودی قیام امام حسین علیه السلام دانست.عدالت خواهی، مبارزه با ظلم،بدعت زدایی و امر به معروف و نهی از منکر از
جمله شعائر الهی است که بزرگداشت این شعائر در جامعه اسلامی آن زمان عامل قیام سید شهدا محسوب می شود بر این اساس امام حسین (ع) در آغاز نهضت تربیتی خود احیای امر به
معروف و نهی از منکر را یکی از دلایل قیام خود عنوان می کنند:«اأُرِیدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْکَرِ» من می خواهم به خوبی ها سفارش کنم و از زشتی ها جلوگیری کنم(۲، ج۴، ص: ۸۹).
احیای سنت های نبوی که برگرفته از شعائر الهی است و مبارزه با بدعت هایی که به انزوا کشاننده اصول اسلام و به تبع آن شعائر الهی بود یکی دیگر از اهداف قیام سید الشهد است که در
نامه خود به مردم بصره به صراحت اعلام نمودند:«وَ أَنَا أَدعُوکَم اُلَیَ کِتُابِ اللهِ و سُنَّهِ نَبِیِهِ- صُلَّی اللهُ عَلیِه وَ سَلَّمَ- فَإِنَّ السُنَّهَ قَد أُمِیتَتْ وَ أِنَّالبِدعَهَ قَدْ أُحْییَتْ. من شما را به کتاب و سنت پیامبر او
(ص) دعوت می کنم که سنت را میرانده اند و بدعت را زنده کرده اند» (۱۶، ج۵، ص:۳۷۵).
سیره امام حسین (ع) و ارتباط انسان با خدا
ایشان در خطبه ای که در منزل «بِیضَه» در سرزمین عراق ایراد فرمودند ضمن معرفی خود به عنوان شایسه ترین مصلح اوضاع نابسامان اجتماع آن زمان تعطیلی حدود الهی که در زمره شعائر
الهی است را از جمله دلایل حرکت انقلابی خود عنوان نمودند:«.َألا وَ إنَّ هوُ لاءِ قَدْ لَزِمُو طَاعَهَ الشَّیْطَانِ، و تَرَکو طَاعَهَ الرَّحْمانِ، و أَظْهَروُا الْفَسادَ، و عَطَّلُوا الحُدُودَ، واسْتَأْثَروا بِاَلْفَیْءِ، و أَحَلُّو حَرَامَاللهِ،
و حَرَمّوُا حَلاَلَهْ. وَ أَنَا، أَحَقُّ مَنْ غَیَّرَ» مردم! آگاه باشید که اینان (امویان) پیروی از شیطان را برخود واجب نموده اندو حدود الهی را تعطیل کرده اند، و اموال عمومی را به خود اختصاص داده اند، و
حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام ساخته اند، و من شایسته ترین کسی هستم که این وضع را تغییر دهم(۱،ج۴، ص: ۴۸).
سیره امام حسین (ع) و ارتباط انسان با خدا