قران کریم

قران کریم

قرآن کتاب مقدس دین اسلام است و در باور مسلمانان سخنان خداست

که به صورت وحی از سوی او توسطجبرئیل بر پیامبر اسلام، محمد بن عبدالله، نازل گردیده‌است.
مسلمانان، قرآن را بزرگترین معجزهٔ محمد و روشن‌ترین دلیل بر پیامبری او می‌دانند.

قرآن اصلی‌ترین منبع وحی در اسلام به‌شمار می‌آید و به زبان عربی است.

کلمهٔ قرآن در لغت به معنی «قرائت کردن» و «خواندن» است

و مسلمانان معمولاً به آن با عناوینی مانند «قرآن کریم» و «قرآن مجید» اشاره می‌کنند.

قرآن به ۳۰ جزء تقسیم شده و ۱۱۴ سوره دارد.
محتوای قرآن دربارهٔ خدا بر توحید و یگانگی او تأکید دارد. قرآن خدا را به انسان نزدیک‌تر از رگ گردنش می‌داند،

رابطهٔ انسان با خدا را بی‌نیاز از واسطه می‌داند و انسان را به تسلیم دربرابر امر خدا فرمان می‌دهد.

قرآن پدیده‌های طبیعی را نشانه‌هایی (آیات) برای خدا می‌شمارد؛ دین و حقیقت را یکی می‌داند

و تنوع ادیان را حاصل تنوع در مردم می‌داند. قرآن قوانین و حقوق در جامعهٔ اسلامی را نیز تعریف می‌کند.

قرآن مؤمنان را به جهاد در راه خدا می‌خواند و آنان را به نیکوکاری، به ویژه دربارهٔ مسکینان و یتیمان فرا می‌خواند.
طبق حدیث ثقلین قرآن به همراه اهل بیت دو گوهری هستند که مسلمانان باید به آن دست بیازند تا گمراه نشوند.
قران کریم
مسلمانان براین باورند که قرآن یک بار به صورت کامل توسط جبرئیل

در شب قدر بر محمد نازل گشته و سپس بار دیگر به صورت تدریجی بر او نازل شده‌است.
از نظر تاریخی، دیدگاه غالب آن است
که قرآن در زمان عثمان، خلیفهٔ سوم، تحت نظارت جمعی از صحابه به رهبری

زید بن ثابت به صورت یک کتاب موسوم به مصحف عثمان جمع گردید

و نسخه‌هایی از آن به مکه، دمشق، کوفه و بصره ارسال گردید.
قرآن فعلی براساس قرائت کوفی حفص از عاصم کوفی در قرن هشتم میلادی چاپ گردیده‌است.
به باور کسانی که به الهی بودن این کتاب اعتقاد دارند
«قرآن رساترین بیان است و از نظر موسیقی و وزن لفظی، در لغات و جملاتش نشانه‌های وحیانی ربانی مشهود است.
وزنش نه وزن شعر است نه نثر، بلکه هر دو و برتر از هر دو است،
در حدّی که در توان غیر خدا نیست، وزن و لفظ آن به گونه‌ای تناسب و

انسجام با معنا دارد که گوئی معناهایش در آن تجسم یافته‌است.